به گزارش کارآفرین نیوز به نقل از دنیای اقتصاد؛ یافته‌های یک مطالعه علمی با عنوان «بررسی عوامل موثر بر فرهنگ استفاده از مترو در شهر تهران» که سال گذشته توسط دو پژوهشگر به نام‌های سجاد امیری و مسلم تیموری انجام شده است نشان می‌دهد عوامل متعددی وجود دارد که به منزله نیروی دافعه برای استفاده از مترو عمل می‌کند و موجب کاهش اشتیاق به متروسواری از سوی شهروندان می‌شود. از آنجا که مترو در دنیا به عنوان یکی از بهترین راه‌ها برای کاهش آلودگی‌های زیست‌محیطی و نیز کاهش زمان و هزینه سفرهای شهری شناخته می‌شود، بررسی عوامل موثر بر اشتیاق و فرهنگ استفاده مردم از مترو در شهر تهران می‌تواند برای سیاستگذار در حوزه حمل‌ونقل شهری اهمیت زیادی داشته باشد.

از طرفی در شهر تهران با توجه به افزایش روزافزون جمعیت و به تبع آن افزایش تقاضای سفر، برنامه‌های شهری در حوزه حمل‌ونقل که از گذشته در دستور کار بوده است و به تعبیر دقیق‌تر تسهیلات موجود حمل‌ونقلی دیگر پاسخگوی نیازهای امروز شهر و شهروندان نیست و کفایت این میزان تقاضا را نمی‌کند. از این رو کلان‌شهرهای دنیا از یک سده قبل و در کشور ما نیز دست‌کم از سه دهه قبل به سراغ راه‌اندازی و توسعه مترو به عنوان ناوگانی با سرعت و ظرفیت بسیار بالا و یک مد حمل‌ونقلی مناسب برای جابه‌جایی ایمن و راحت مسافر در شهرهای بزرگ رفته‌اند. با این حال بر اساس مطالعات علمی «عملکرد رفاهی مترو» نقش مهمی در میزان استقبال از این مد حمل‌ونقلی دارد و از این رو ارزیابی آن ضروری است.

بر اساس این گزارش پتانسیل جابه‌جایی مسافر توسط مترو در شهرها آن‌قدر عظیم است که وسایل نقلی ریلی دیگر از قبیل تراموا، مونوریل و... توان رقابت با آن را ندارند و از این رو شهرهای بزرگ محور اصلی و استخوان‌بندی شبکه حمل‌ونقل عمومی خود را روی مترو بنا کرده‌اند. به این ترتیب مترو به عنوان کامل‌ترین و مناسب‌ترین وسیله حمل‌ونقل عمومی در شهرهای پرجمعیت جهان مورد استفاده قرار گرفته است. این مدل حمل‌ونقلی در مقایسه با مدهای پرکاربرد دیگر مثل اتوبوس و شقوق دیگر قطار شهری مزیت‌های برجسته‌ای دارد که سبب شده به ماشین اول کلان‌شهرها که مشغول به جابه‌جایی در قالب شبکه حمل‌ونقل عمومی است، تبدیل شود. به عنوان مثال در مقایسه‌ای که بین مترو و اتوبوس صورت گرفته است، هزینه انرژی مصرفی در مترو به ازای هر مسافر دو تا پنج برابر ارزان‌تر از اتوبوس برآورد شده است.

همچنین استهلاک اتوبوس پنج تا هشت سال است در حالی که استهلاک قطارهای مترو حدود ۳۰ تا ۵۰ سال بوده و تاسیسات زیربنایی آن نیز عمر ۱۰۰ساله دارد. از سوی دیگر با توجه به سرعت مترو (حداکثر سرعت مترو ۸۰ کیلومتر در ساعت و سرعت متوسط آن ۳۰ تا ۳۵ کیلومتر در ساعت است) در مقایسه با میانگین سرعت اتوبوس که ۱۵ کیلومتر در ساعت است، طبعا مترو نسبت به اتوبوس ارجح شناخته شده است. مترو نه‌تنها از بعد اجتماعی نیز مزایایی دارد و به کاهش فاصله طبقاتی در جامعه منجر می‌شود، بلکه هزینه حمل یک مسافر با آن سه تا شش برابر ارزان‌تر از هزینه حمل مسافر با شبکه اتوبوسرانی است که این ویژگی نشات گرفته از انبوه‌بر بودن این وسیله نقلیه است.