به گزارش کارآفرین نیوز، Internet of Things، گسترش قدرت اینترنت به مواردی فراتر از رایانه‌ها و تلفن‌های همراه مربوط می‌شود و به بیان دیگر، با طیف وسیعی از اشیاء، فرایندها و محیط مرتبط است.

به بیانی می‌توان گفت، اینترنت اشیاء به میلیاردها دستگاه فیزیکی در سراسر جهان گفته می‌شود که با اتصال به اینترنت، به جمع‌آوری اطلاعات مشغول بوده یا این اطلاعات را به اشتراک می‌گذارد.

در جهان امروز تمامی اشیایی که قابلیت اتصال به اینترنت را داشته باشند، بخشی از اینترنت اشیاء محسوب می‌شود. خانه‌های هوشمند، تلفن‌های همراه، رایانه‌ها، خودروهای خودران، انسان با یک دستگاه پایش قلب، حیوانی با یک ترانسپوندر بیولوژیکی و ... همه بخشی از این جهان وسیع هستند که اشیاء نام دارند.

ذکر این نکته ضروری است که هر شیء که قابلیت اتصال به اینترنت بدون دخالت انسان را داشته باشد، قابلیت تبدیل‌شدن به یک دستگاه اینترنت اشیاء را دارد. به طور مثال سیستم‌های جدید تهویه منازل که با یک گوشی هوشمند قابلیت کنترل دما را دارند، یک دستگاه اینترنت اشیاء است.

تاریخچه اینترنت اشیاء

در سال ۱۹۶۹ سازمان تحقیقات ایالات متحده، استفاده از پروتکل TCP/IP را مورد تایید قرار داد که می‌توان گفت تاریخ اختراع اینترنت اواخر دهه ۱۹۶۰ میلادی است.

پس از آن در سال ۱۹۸۲ اولین دستگاه فروش به شبکه متصل شد. این دستگاه فروش مربوط به شرکت کوکاکولا بود که توسط برنامه‌نویسان محلی اداره می‌شد. تیم برنامه‌نویسی به‌منظور بررسی و مشخص‌شدن اینکه آیا دستگاه خنک‌کننده، نوشیدنی‌ها را به‌اندازه کافی سرد می‌کند و اینکه تعداد کافی نوشیدنی در دستگاه وجود دارد، از اینترنت بهره برد. این عمل آغاز برای مطالعات و به‌ کارگیری بیشتر اینترنت اشیاء بود.

سال ۱۹۹۰ جان رومکی اولین توستر متصل به اینترنت را طراحی کرد. کمتر از یک سال بعد، محققین دانشگاه کمبریج توانستند اولین نمونه دوربین وب را برای نظارت میزان قهوه طراحی کنند. نحوه کار این دوربین به صورتی بود که هر دقیقه سه عکس از ظرف قهوه را در رایانه محلی قرار می‌داد و افراد با میزان قهوه موجود در ظرف را مشاهده می‌کردند.

در سال ۱۹۹۵ شرکت BMW اولین برنامه ماشین به ماشین را عرضه کرد، در این دوره تحقیقات گسترده‌ای در خصوص اینترنت انجام می‌شد.

سرانجام در سال ۱۹۹۹ کوین اشتون اصطلاح اینترنت اشیاء را برای اولین‌بار مطرح کرد. کوین اینترنت اشیاء را فناوری عنوان کرد که با بهره‌گیری از آن می‌توان دستگاه‌های مختلف را به یکدیگر متصل کرد. کوین عنصر اصلی در متصل شدن دستگاه‌ها را اینترنت عنوان کرد.

آغاز قرن ۲۱ میلادی همراه با توجه بیشتر به اینترنت اشیاء بود و در تمامی محافل و رسانه‌ها، صحبت‌های دراین‌خصوص مطرح می‌شد. در سال ۲۰۰۰ اولین یخچال هوشمند توسط شرکت ال جی ساخته و به بازار عرضه شد. این عرضه عنصر کلیدی در توجه شرکت‌ها به اینترنت اشیاء بود و شرکت اپ، با تحقیقات گسترده بر این اصل، در سال ۲۰۰۷ اولین سری از گوشی‌های هوشمند خود را عرضه کرد.

پیش از آن نیز در سال ۲۰۰۵ یک ربات کوچک خرگوش مانند ساخته شده بود که آخرین اخبار، پیش‌بینی هوا و تغییرات بازار سهام را اعلام می‌کرد.

پیشرفت خیره‌کننده در اینترنت اشیاء سبب شد که اولین کنفرانس بین‌المللی IOT در سال ۲۰۰۸ در سوئی برگزار شود و مباحثی در خصوص ارتباط بی‌سیم و شبکه‌های حسگر در آن مطرح شد.

در همین سال تعداد دستگاه‌های متصل به شبکه از تعداد انسان‌های کره زمین فراتر رفت و دنیا در سیطره اینترنت اشیاء قرار گرفت.

پروژه خودروهای خودران گوگل، بلندگوهای هوشمند، دستیار اپل، عینک‌های هوشمند و ... نیز از دیگر پروژه‌های مهمی بود که بر روند اینترنت اشیاء تأثیرگذار بوده است.

آمارها نشان می‌دهد تا پایان سال ۲۰۲۰ میلادی ۵۰ میلیارد دستگاه متصل به اینترنت در جهان وجود داشته است، در واقع به‌ ازای هر فرد، ۶.۵۸ دستگاه متصل به اینترنت در جهان وجود دارد.

مزایای اینترنت اشیاء

شاید بتوان مهم‌ترین مزیت اینترنت اشیاء را برای سازمان‌ها و کسب‌وکار دانست. نظارت بر فرایند کسب‌وکار، بهبود تجربه مشتری، بهره‌وری کارکنان، هماهنگی مدل‌های کسب‌وکار، تصمیم‌گیری بهتر و در نهایت درآمد بیشتر از مزیت‌های اینترنت اشیا برای کسب‌وکار محسوب می‌شود.

از سوی کاهش وقت و هزینه، ارتباط آسان و باکیفیت، دستیابی به اطلاعات به‌ صورت آنلاین و به عبارتی افزایش کیفیت زندگی از مهم‌ترین مزایای اینترنت اشیاء برای تمامی انسان‌ها بوده است.

با وجود مزایای عالی اینترنت اشیاء اما دو بحث حریم خصوصی و ایمنی دو عیب بزرگ اینترنت اشیاء بوده که همچنان نیز این عیوب حفظ شده است، با این‌ وجود اینترنت اشیاء کیفیت زندگی را افزایش داده است و سبب صرفه‌جویی در وقت و هزینه‌ها شده و به بیان دیگر عیوب اندک آن در مقابل مزایای خیره‌کننده مشاهده نمی‌شود.